Na mijn fotoreportage in Turkije wilde ik het vluchtelingenvraagstuk vergelijken met de situatie in Libanon. Was ik in Turkije omringd door Assad-spionnen en moest ik bijna mijn camera’s inleveren omdat ik illegaal een vluchtelingenkamp binnen was gedrongen... dat zou me geen tweede keer gebeuren.
Het grote verschil tussen Turkije en Libanon is namelijk de afwezigheid van deze kampen in Libanon. De meeste Syrische vluchtelingen verblijven bij familieleden of huren een lapje grond waarop ze hutten van hout en tapijt in elkaar knutselen.
Libanon – De demonstraties tegen het regime van Bashar al-Assad nemen toe. Na de vrijdagsgebeden in de Soennitische Hamza moskee begeven zowel Syrische vluchtelingen als Libanese aanhangers door de straten van Tripoli.
De 36 jaar oude Fatima leeft in een donkere koude moskee in Aarsal, in de Bekaa Vallei. Ze is zowel bang als boos als ze haar tweejarige nichtje Shahad optilt die werd beschoten door een scherpschutter in Al Qusair. Het meisje is verlamd vanaf haar middel. Haar moeder ging brandstof halen in Syrië en is nooit meer terug gekomen.
Fatima is illegaal de Libanese grens over gegaan op zoek naar medische hulp voor Shahad. "Als we olie zouden huilen in plaats van tranen, zou de NAVO ons wel helpen”, aldus Fatima.
Als we olie zouden huilen in plaats van tranen, zou de NAVO ons wel helpen
Het fotograferen is lastig. De moskee is pikkedonker dus ik moet het met een straaltje licht uit een nis doen. Fatima is bang om op de foto te gaan, zoals bijna alle Syrische vrouwen in Libanon. Toch wil ze dat dit verhaal naar buiten komt. Ik mag slechts één foto maken en bedien mijn buttons op de tast.
In Wadi Khaled, op de noordelijke grens met Syrië word ik bij het Syrische militaire checkpoint gedwongen het busje uit te stappen en een aantal uren ondervraagd. Ze sturen me terug naar Tripoli om toestemming van de geheime dienst te vragen teneinde als journalist tot dit gevaarlijke gebied toegang te krijgen.
Libanon- In een ziekenhuis in Tripoli zit een Syrische vluchteling voor zich uit te staren. Hij is door het Syrische leger door zijn hoofd geschoten. Zijn hersenen functioneren niet goed meer.
Uiteindelijk weet ik toch het gebied binnen te trekken met mijn fixer en vertaler. Ik word tot vlakbij de grens gebracht waar ik de Syrische soldaten hun geweren in gereedheid zie brengen. Ze schreeuwen dat ik een foto moet maken maar ik weet als ik mijn camera richt, zij wellicht hun mitrailleur gaan richten. Ik houd mijn camera’s zo laag mogelijk.
De spanning is enorm als mijn chauffeur zich plotseling omdraait en me een stukje verder de auto uitduwt. Ik word gedwongen een open veld door te rennen met mijn camera’s, niet wetende wat me te wachten staat. Mijn zogenaamde ‘helpers’ spreken opeens geen Engels meer.
Ik moet mijn hoofd laag houden terwijl ik alle kogelgaten rondom het venster boven me aanschouw
Ik ren en buk en bid tot ik eindelijk bij een kapot geschoten bunker aankom waar mijn fixer me naar binnen trekt. Syrië ligt recht voor mijn neus. De sluipschutters zie ik niet, wat het nog angstiger maakt. Ik roep dat ik geen interesse heb om deze klotegrens op mijn camera vast te leggen maar ik spreek klaarblijkelijk voor dovemansoren.
Ik moet mijn hoofd laag houden terwijl ik alle kogelgaten rondom het venster boven me aanschouw. Mijn fixer dwingt me vervolgens om op te staan, mijn camera op Syrië te richten, liefst op de militaire posten. Ik weiger mijn hoofd door het gat te steken maar ik heb geen keus. Ik schiet wat beelden door het gat en ren met mijn camera’s via het open veld snel terug naar het busje dat veilig achter de bunkers staat.
Libanon – Jongen ontvluchtte Syrië en woont nu met zijn moeder in een verlaten kippenboerderij. Hij is constant bang en heeft ’s nachts nachtmerries over de gruwelijke moorden waarvan hij getuige was.
Ik ben woest als ik verneem dat twee Libanese journalisten op exact dezelfde locatie zijn dood geschoten door Syrische scherpschutters. Uiteindelijk verlaten we deze straat waar de huizen allemaal beschoten zijn en kinderen slechts achter bunkers kunnen spelen.
Dezelfde dag nog moet ik mij melden bij de Geheime Dienst in Tripoli waar ik al mijn beelden zal moeten tonen alvorens Libanon te verlaten. Bij aankomst barst de bom… mortieren en kogels vullen de klamme straten van Tripoli waardoor ik gevrijwaard word van een ondervraging. Tripoli bevindt zich in een spagaat tussen Soennitische tegenstanders en Alawitische voorstanders van het Assad regime.
De vrouwen durven niet geportretteerd te worden uit angst dat hun familie in Syrië gemarteld wordt
Tien mensen vinden de dood deze avond. Ondanks het toenemende geweld nemen de demonstraties in de straten van Tripoli in aantal toe. Openlijk worden anti-Assad liederen gezongen en gescandeerd. Zowel Syrische als Libanese demonstranten komen gebroederlijk samen tegen een regime dat uiteindelijk aan macht in zal moeten boeten.
Als fotograaf ben ik in Libanon tegen enorme hindernissen aangelopen. De angst voor foto’s is enorm vanwege familie die nog in Syrië verblijft. De vrouwen durven niet geportretteerd te worden uit angst dat hun familie in Syrië gemarteld wordt door het Assad regime.
Libanon – Jongen verloor zijn hele gezin in Syrië. Hij heeft het zelf tot Libanon gered en leeft nu met andere families in een verlaten school in Wadi Khaled.
Geduld, toewijding en vooral respect en eerlijkheid werpen na ruim een week uiteindelijk zijn vruchten af. Mensen leren me kennen en uiteindelijk komen ze zelf naar me toe om hun verhaal te delen. Ik ben deze moedige mensen erg dankbaar en zet me voor de volle honderd procent in om deze verhalen naar buiten te brengen. Wellicht is het een druppel op de gloeiende plaat... maar laat het er eentje zijn die lang na zal blijven sissen.
Deze fotoserie is mede mogelijk gemaakt door het Postcode Loterij Fonds, Free Press Unlimited.
Meer info op www.paralleluniversum.nl.
