foto: © Tom van der Leij | Bij het zeilen hangt de zuidkaper op zijn kop om wat zon op zijn lichaam te krijgen
Fotograaf Tom van der Leij reist de hele wereld over. Er komt van alles voor zijn lens. Zo pakte hij de bus van Buenos Aires en reisde af naar het schiereiland Valdés om daar walvissen te fotograferen.
De groten der aarde komen hier elk voorjaar met z’n honderden tegelijk samen. Ze relaxen, paren en werpen er hun jongen. Het zijn de Southern Right whales, ook wel de Zuidkapers genoemd. Walvissen van wel vijftien meter lang die een paar maanden per jaar rondom werelderfgoed Peninsula Valdés, (het schiereiland Valdés) bivakkeren.
Het zijn zeer toegankelijke goedaardige dieren, een unieke kans om ze van heel dichtbij te zien en te fotograferen. Vanuit het dorpje Puerto Pirámides, dat in het nationaal park ligt organiseren zes bedrijfjes de walvistochten.
Dat ik niet de enige ben die deze dieren wil zien was te verwachten, maar dat deze regio ook uiterst populair onder Nederlanders is wist ik niet. Zo tref ik er reeds een aantal in het onderkomen waar ik slaap, later een ouder echtpaar bij het busstation en zit ik samen met Nederlandse stellen op de walvistochten.
Alejandro Avampini, natuurfotograaf en eigenaar van del Nomade Hosteria ecológica in het walvissendorpje Puerto Pirámides is vol lof over zijn Nederlandse gasten. “In september logeerde hier nog de filmcrew van Waar is de Mol, met Johnny de Mol en Angela Schijf. Heel aardig waren ze.
Het zijn zeer toegankelijke goedaardige dieren, een unieke kans om ze van heel dichtbij te zien en te fotograferen
Sowieso zijn jouw landgenoten enthousiast en ze komen hier altijd met een uitgedacht plan. Ze hebben altijd mooie apparatuur en ook qua kleding zijn ze voorbereid op het ergste. Haha, soms een beetje te goed voorbereid.”
Ik denk te weten waar hij op doelt. Ik haal die Nederlanders er vaak feilloos uit op mijn reis. Van die stelletjes die aan Unisex kleding doen. Mannen en vrouwen gehuld in dezelfde blauw of rode fleece jacks, afritsbroeken en met daaronder praktische (berg)schoenen. Ik ben niet altijd geneigd om me als medelander kenbaar te maken. Het leukste vind ik het om te zien of ze mij ook herkennen als een stereotype Nederlander.
Na zoveel kilometers in vreemde oorden is het wel weer leuk om Nederlands te praten. Dat nuchtere en de vanzelfsprekende logica is vaak een verademing. Ik heb dat echter niet bij Frank en Desirée op mijn eerste walvistocht.
Windjacks, afritsbroeken, sportief en degelijk schoeisel, sjaaltje om en pet op. En dat alles voor anderhalf uur bootje varen. Beide een camera om hun nek, waarvan Desirée het pocketmodel en Mark de spiegelreflex mag bedienen. Eerst eens even luisteren wat ze elkaar te melden hebben.
Nu is het walvissenseizoen, maar in maart hebben die dieren plaatsgemaakt voor de orka’s
“Frank heb je die nou?” Desiree laat haar eigen camera hangen en dirigeert haar vriend. "Let nou toch op Frank, daar mis je er weer een en daar springt er een!” Na nog meer commentaar vraagt Frank: “Wil je anders even wisselen van camera Dees?” Nee, dat hoeft nou ook weer niet van haar, want verklaart ze: “Jij hebt immers verstand van fotograferen toch?”
Gelukkig komen de walvissen vanzelf op ze af. Het zijn er verschillende en bij een moeder en kalf zet de boot de motor af. Moeder gaat op een meter of tien afstand op haar kop hangen, het zogenaamde ‘zeilen’ en verwarmt zo met wat zonnestralen haar onderlichaam. Het kalf zwemt om haar heen en checkt de nieuwsgierige mensenwezens.
Frank had tien jaar geleden met gemak twee dozijn rolletjes volgeschoten en is nu ongetwijfelt blij dat hij meerdere geheugenkaarten en accu’s bij zich heeft.
Ik besluit om ook de avondtoer te nemen. Het is qua medepassagiers een stuk rustiger dan die van overdag. Het licht valt tegen aangezien de aswolk van de actieve Chileense vulkaan een soort bewolking heeft gecreëerd dat elk zonnestraaltje eruit filtert.
En ook de boot is anders, zonder verhoging waardoor ik minder goed afstand kan nemen van de walvissen, eigenlijk een luxeprobleem want ze komen heel dichtbij. Maar ik wil de boot met de walvis op één foto hebben. Op een gegeven moment zijn we omringd door de goedaardige reuzen. Ze zwemmen om ons heen en zelfs een aantal pal onder ons door. Eentje botst licht tegen de boot.
En dan ben ik blij met medepassagiers Mark en Linda uit Rotterdam. Ik herkende hun nationaliteit meteen aan hun kleding, het kapsel en hun manier van doen; open en opgetogen. Ze zijn even sprakeloos als ik van dit natuurspektakel. “Wat een imposante dieren en van zo dichtbij,” roept Linda uit. Het is fijn om na afloop een biertje met hen te drinken, zo’n ervaring verbroedert en wil je delen en het liefst gewoon in het Nederlands.
De volgende dagen benut ik om het schiereiland goed te verkennen. Een uur voordat het licht wordt opstaan, over de onverharde wegen tussen de guanacos (soort lama’s) en schapen door langs de zeeolifanten van punta Norte. Nu is het walvissenseizoen, maar in maart hebben die dieren plaatsgemaakt voor de orka’s. Dit is de enige plek ter wereld waar ze zich op het strand lanceren om een zeeleeuwenjong te verschalken. Een uniek spektakel.
Ik reis in een dag de ruim vijfhonderd kilometer van en naar naar Punta Tombo, waar de grootste Magalhaes-pinguïn kolonie (meer dan 500.000) ligt van het continent. De pinguïns komen het water uit, waggelen het strand op en keren terug naar hun holen. Sommige zijn te uitgeput en vallen voor je neus in slaap.
Dit is de enige plek ter wereld waar ze zich op het strand lanceren om een zeeleeuwenjong te verschalken
Omdat ik in Puerto Madryn voor een goeie prijs een auto heb gehuurd ben ik in staat mijn eigen tijd in te delen en ben ik niet afhankelijk van georganiseerde tours die alleen stoppen op de aangegeven plekken en alle hoogtepunten van het eiland in minder dan tien uur afgaan. Voor fotografen is eigen vervoer in dit soort natuurparken eigenlijk een must.
Terug bij de ecolodge vertel ik de eigenaar en natuurfotograaf Alejandro over mijn ervaringen met de walvissen. Hij laat mij zijn werk zien. Foto’s van walvissen vanuit alle kanten met uiteenlopende belichting. Ook showt hij wat platen van orka’s die zich op het strand beuken. Ik besef me dat een paar dagen rondjes over het eiland rijden en twee walvistours nooit dergelijk beeld gaan opleveren.
foto: © Alejandro Avampini | Orka's bij Punta Norte
Bovendien heeft Ale een dikke 500 mm lens waar ik het moet doen met een schamele 70-200, 2.8. Hij vertelt mij dat hij voor een van zijn betere pinguïnfoto’s twee weken elke dag een aantal keren naar een kolonie is gereden, wachtend op het juiste licht. “Tsja, je moet of geluk hebben of engelengeduld bij een unieke plaat,” zegt hij lachend.
Alejandro drukt me op het hart om beslist eind maart terug te komen. Het orkaseizoen loopt namelijk van half maart tot half april, maar het echte hoogtepunt is van 20 maart tot 5 april, geen dag eerder of later. Dan moet je wel een speciale permit regelen om echt dichtbij te mogen komen, anders sta je net als nu vanaf een meter of dertig.
“Ik sta daar sinds enkele jaren elke dag, bij vloed, zes uur lang met steeds meer internationale fotografen.” Wellicht ben ik er dan weer. Maar ik maak me geen illusies. Als ik kom is het om de sfeer te proeven, om het spektakel te ervaren en te zien door mijn ogen en wellicht met heel veel mazzel die unieke plaat te schieten.
Op de terugweg ga ik toch nog even snel langs Punta Lomo, het strand van de zeeleeuwen die vanaf een heuvel goed te zien is. Prachtig sierlijk bewegen ze zich door het water onder mij, andere schreeuwen zich schor op de wal.
Twee jonge vrouwen op de fiets zien me zitten en stappen af. “En heb je nog mooie platen geschoten?” vragen ze me in het Nederlands. Met een verbijsterd gezicht knik ik. Zie ik er echt zo Hollands uit vraag ik me af? Op de terugweg schiet ik in de lach, die rode Dirk van den Broek tas zal mijn nationaliteit wel verraden hebben!
Walvisseizoen: juni- december.
Voor reizen op maat: De Latijns Amerika Specialist: www.las.nl
KLM vliegt sinds november wekelijks op Buenos Aires, vandaar is het 14 uur met de luxe slaapbus of vliegen.
Met dank aan: rentacardubrovnik, www.ecohosteria.com.ar.
