Als rockster viert hij wereldwijd grote successen. Maar al sinds 1999 is Bryan Adams (46) aan een tweede leven als fotograaf begonnen. En weer met veel bijval. Een gesprek met een bescheiden dubbeltalent over ambities en “gewoon je ding doen.”
Hij houdt er niet van, interviews geven. Liever ziet hij dat zijn werk, zijn muziek, maar ook zijn foto’s, voor zich kon spreken. De gedachte dat iedereen tijdens zo’n gesprek bij hem naar binnen kijkt, vindt hij storend en onprettig. Maar Bryan Adams is professioneel genoeg om zijn bescheidenheid opzij te zetten en te begrijpen dat hij daar als publiek persoon niet mee wegkomt; voor even toont hij zich bereid een gesprek te hebben.
Niet voor zichzelf, maar voor de goede doelen waarvoor de Canadese zanger/fotograaf zich inzet, zoals de internationale strijd tegen borstkanker. Een van zijn grootste wapenfeiten in dit gevecht was het initiatief om in 1998 een benefietconcert te organiseren in Canada dat meer dan een miljoen dollar opbracht. Met dit geld en de medewerking van supermodel Linda Evangelista is in St. Catherine's General Hospital een borstonderzoekcentrum gebouwd.
F.nl: Je begon je professionele carrière als fotograaf in 1999. Wat was de trigger er een te beginnen?
Bryan Adams: 'Jarenlang heb ik een soort van fotojournaal van mijn werk bijgehouden, gewoon voor mezelf. Het is echt begonnen toen ik jaren geleden een paar van mijn foto’s terugkreeg van een fotolab hier in Londen: een voor mij ontzettend opwindend moment. Ik heb ze gebruikt voor het artwork voor mijn albumhoezen. Vervolgens ben ik portretten van vrienden gaan maken, wat ertoe heeft geleid dat mijn werk in Canada werd gepubliceerd. De volgende stap was mijn eerste boek, getiteld Made in Canada. Zoals je misschien weet, vestigt het boek de aandacht op borstkanker, waaraan ik in 1997 een goede vriendin heb verloren.'
Waren er in die begindagen van je fotografiecarrière ook artiesten en/of fotografen die je inspireerden en aanmoedigden?
'Door de jaren heen, heel veel. Maar tijdens de productie van mijn eerste boek heeft Herb Ritts (Amerikaanse celebrityfotograaf die in 2002 overleed – CAV) mij geweldig bijgestaan. Hij leende me zijn studio en zijn hele team. Voor mij was het de Universiteit van de Fotografie. Ja, als ik iemand dank ben verschuldigd dan Herb voor zijn enorme generositeit.'
Hoe verliep je transitie van bekende muzikant naar ‘onbekende’ fotograaf?
'Er is nooit sprake geweest van een transitie. Ik beoefen beide disciplines nog altijd als ik daar zin in heb. Een nadeel was wel dat wanneer je al van een zekere bekendheid geniet, mensen minder geneigd zijn je een kans te geven. Maar dat was eigenlijk ook al zo toen ik met muziek begon. Niemand gelooft in je, je moet gewoon in jezelf en in je eigen werk geloven, dat is genoeg.'
Je eerste werk is vertaald naar twee fotoboeken, Made in Canada en Haven, beide bedoeld om de bewustwording rond borstkanker te vergroten. Tegenwoordig fotografeer je ook voor tijdschriften als Elle, Vogue en Marie Claire. Hoe ervaar je die meer commerciële manier van werken?
'Het is hetzelfde. Niemand van een van die magazines heeft me ooit verteld wat ik moet doen. Ze komen hier binnenlopen met een volstrekt lege canvas en laten me gewoon mijn ding doen.'
Maar wat wil je met je foto’s bereiken?
'Niet meer dan iets uit het niets creëren, net zoals met mijn muziek. Ik verwacht er ook geen geld mee te verdienen en doe het omdat ik van het medium hou - ik hou van het teamwerk, ik hou ervan om interessante mensen te ontmoeten en ik hou ervan om met verschillende creatieve personen te werken.'
Niet meer dan iets uit het niets creëren, net zoals met mijn muziek
Welke trend in het veld van fotografie is vermeldenswaardig?
'Eenvoudig: alles wordt digitaal, geen twijfel mogelijk.' Akkoord. En wat is het effect van de digitale revolutie op het fotografievak? 'Wel, ik denk dat er nog maar weinig fotografen zijn die niet digitaal werken, vandaag de dag. Het is vooral handig om digitaal te werken als je je werk te pas en te onpas snel moet kunnen versturen. Want met één druk op de knop zijn je foto’s het volgende moment al in Australië. Het is vooral prijsschieten voor de paparazzoknapen, die even-snel-schieten-jongens. Ze fotograferen gewoon iemand wanneer die uit een bar komt en even later is het verstuurd.'
Hoe zou je werk en je manier van werk als fotograaf willen omschrijven?
'Empirisch. Ik lees geen handleidingen, ga voor de dingen die ik leuk vind.'
Wat beschouw je als je grootste succes en wat als je grootste teleurstelling?
'Als mijn grootste succes beschouw ik het onder de knie krijgen van mijn Leica M6. Dat was wel een hele opgave. Mijn grootste tegenslag was de keer dat ik mijn fotorolletje terugkreeg nadat ‘ie met een Röntgenapparaat was gescanned. Door de straling waren de foto’s totaal verdwenen: al het werk van een fotosessie volledig naar de knoppen!'
Als het je gegeven is, hoe wil je dan dat men je in de volgende eeuw herinnert: als een popster of als een fotograaf?
'Ik zie mezelf allereerst als muzikant, maar dat zou in de toekomst wel eens kunnen veranderen.'
Welk advies zou je beginnende hobbyfotografen mee willen geven?
'Vertrouw absoluut niet op computers voor het bewaren van je foto’s. Leer hoe je zelf mooie afdrukken kunt maken, speel met je werk. Soms ligt het beste resultaat niet recht voor je neus, moet je een beetje rommelen tot een interessant of origineel resultaat te kunnen komen.'
Je hebt zowel als muzikant en als fotograaf het succes gevonden. Nog ambities en dromen voor de toekomst?
'Ik zou graag kennis willen maken met een Nederlands meisje en leren hoe je speculaas moet maken…'
Op welke foto ben je trots?
'Op de foto die ik maakte van Katie Holmes, voor alles omdat haar leven er toen iets anders leek uit te gaan zien dan het nu is geworden. Ik beschouw het dus als een kleine tijdsopname.'
