foto: © Ben Seelt
Na een beetje pingelen kost de taxi met chauffeur zestig euri per dag, ongeacht de afstand, als ik de lunch maar betaal. Na een tijdje ben ik er aan gewend dat het Frans dat hij zei te spreken zich ongeveer tot oui en non beperkt. Hij is er aan gewend intussen klakkeloos op de rem te moeten trappen als ik hem bij herhaling midden in het ogenschijnlijke niks vraag te stoppen omdat ik weer wat zie.
Er is een klein dorp aan de weg in de vlakte. Wij stoppen er voor een kopje thee. Moslims hebben nu eenmaal geen biertje. Ik kies een plekje aan de stoffige straat waar mannen verwoed dammen om geld op een kartonnetje met flessendoppen en fotografeer dat. Het is een gemoedelijk gebeuren vlak voor ons aan de thee, totdat een snelle jurk mijn camera in het langs rennen van het tafeltje grist.
Voor zes mille Nikon kom ik nog verdacht snel uit de startblokken en krijg hem bij de hoek te pakken. In een kluwen donderen wij in een marktkraampje en ik zie mijn Nikon door de lucht tegen een muur knallen. Uit pure frustratie geef ik de slungel in de jurk een enorme stamp op zijn bek. Iets dat ik sinds de lagere school geloof ik nooit meer heb gedaan.
De hele straat is in rep en roer. In optocht met de kermende man in het midden gaan we terug naar ons tafeltje, waar zestig bezorgde ogen met mij constateren dat mijn camera alleen nog maar ‘error’ zegt. De zonnekap is overleden, maar de lens kan er nog op en af.
Wat ik nu wil, vraagt men. Politie erbij roepen, hem nog een stamp voor zijn kop geven? Kan allemaal, maar ik zie het heil er niet van in.
Na wat resetten en vloeken komt de body weer tot leven. Ik slaak een zucht van verlichting en de hele menigte met mij. Wat ik nu wil, vraagt men. Politie erbij roepen, hem nog een stamp voor zijn kop geven? Kan allemaal, maar ik zie het heil er niet van in. "Laat hem maar gaan" zeg ik dus en zie hem als aangeschoten wild de straat uitvluchten.
Onderweg later, als ik constateer dat AF niet meer werkt en nog zo het een en ander en ik de rest van de trip op manual verder moet werken, vertelt chauffeur Achmed hoe ik in feite zojuist de Sharia heb toegepast door geen straf of genoegdoening te eisen.
Hij vertelt ook met handen en voeten dat men daar een koning heeft die vindt dat het bestelen van toeristen economische schade brengt en dat iedere autochtoon daarom met een eenvoudig krabbeltje op een briefje voor vijf jaar een gevangenis in draait die zonder twijfel niet op Club Med lijkt. Schade aan Nikon 400 euri en veel onscherpe beelden.
